Энэ хоёр нүд яасан удаан дагах юм бэ? Тэр нүдийг санагдуулаад юутай хэцүү вэ? Гэмшил дүүрэн дурсамжийг минь хөндөөд хаа ч явсан дагаад байх юм, битгий тэгээч. Ханан дээрээс хүртэл хараад байх шиг санагдаад би шаналаад байна.
Амьдрал, үхэл дотор нь багтаж, эгэл жирийн, агуу их холилдон оршсон их усан далай шиг мэлтийсэн энэ харцнаас чинь би айгаад байна, хэрэггүй ээ. Унтах нойр минь хулжиж, амгалан зүүд минь нисэн одлоо. Гагцхүү тайван амарыг хүсээд байхад ямар хяслантай юм бэ, далай минь?
...
Зүрхээ чангалан дахин нэг харлаа. Биш ээ. Нүд өөрийг өгүүлж байх шиг... Өө тиймээ, энэ өөр юм байна. Тэр нүд биш байна...
Зүрх минь тайвширч, сэтгэл минь амрав. Гэмшил, дурсамжийн аль аль нь мартагдсан арал руугаа хийсэн одож, харин би бээр зүүдний ертөнц рүүгээ дураараа ниссэн нь энэ буюу...
No comments:
Post a Comment