Нэг уулын оргил дээр гараад дараагийн улам өндөр оргил өөд тэмүүлдэг шиг нэг зүйлийг өөрийн болгонгуут илүү их, бүүр илүү их зүйл рүү шунан дайрах ажээ. Харин хүссэндээ хүрээд авчихсан хойноо тэгтлээ их шунан зүтгэж байсан шигээ сэтгэл ханан тайвшрах нь ер үгүй. Байдаг л нэг зүйлийг авчихсан, байдаг л нэг зүйлийг хийчихсэн мэт санагдаж, дараагийн нэгэн илүү сайхан, илүү сэтгэл татам, илүү амттай харагдаад эхлэх нь гайхалтай.
Байгаа бүхэн минь багахаан, би жижигхээн, тэрнийг ч авмаар, үүнийг ч хиймээр. Ертөнцөд сэтгэл татам зүйлс юутай их, өчүүхэн миний хүсэлд хязгаар үгүй. Цаг өнгөрөх тусам яарч давчдан, улам хурдлах, байлдан эзлэх хүсэл нэмэгдэнэ. Цаг хугацаа, хүчин чадал минь даанч хязгаартай тул утга учиртайгаар, эргэж харамсахгүйгээр "дайтах"...
Энэ дайнд ялах ялагдах эцсийн үр дүн нь чухал биш. Туйлын ялалт, туйлын ялагдал гэж байх билүү? Гагцхүү шуналт сэтгэл тайвшрах эсэх нь л чухал буюу.
No comments:
Post a Comment