Амьдралын шалгалтад сөхрөхүй...

Нойрон дунд утасны дуу тасралтгүй жингэнэсээр, нүдээ нээх тэнхэл алгаа. "Яадаг муу ядаргаа...", ёоёоёо "Байна уу?" гэсэн уцаартай, нойрмог дууны минь хариуд "Нисэхээсээ өмнө уулзаад явах гэсэн юмаа. Одоо очлоо шүү" сэргэлэн хоолойны араас залгуулаад хөгжилтэй инээд... "Хммм, хэдэн цаг болж байгааг мэддэггүй юм уу, хаашаа юм. Онгоцноосоо хоцорч балрах гэж байгаан". Нүд маань надад огтоос үл захирагдан алгуурхан аниад дуг нойрондоо умбахаар зэхлээ...

"Чамайг амьдралдаа гэнэт гэнэт эрсдэлтэй алхам хийдэг болохоор чинь тайван нисчихэж чадсангүй. Зорилгоосоо ухарч болохгүй шүү. Чи чадах ёстой. Найз нь ч бас яг адилхан байдалд орж байсан, чи мэднэ дээ. Ээж маань бас л... Би ирж чадаагүй шүү дээ..."
Тиймээ, тэр үед би чамайг ээжээсээ мөнгийг илүүд үзлээ гээд л элдвийн хатуу үгээр хэлж байсан. Ямар тэнэг вэ? Хүүхэлдэйн киноноосоо ч салж амжаагүй эмзэг дэгдээхэй шиг миний хажууд чи хал үзсэн, өөрийн гэсэн өндөрлөгтөө элин хальж яваа бүргэд адил том эр хүн.

"Ямар нэгэн юм болбол... Заавал хэлээрэй!" Үгүй дээ, чи миний занг сайн мэднэ, юу ч хэлэхгүйг минь ч одоо мэдэж л байгаа. Гэхдээ дэгдээхэйд энэ үг хэрэгтэй байлаа, баярлалаа.

Би түүнийгээ чадах хирээрээ чангаас чанга тэвэрлээ. "Найз минь, сайн яваарай." Дотор бачуурч, чанга хашгирмаар санагдана. Дэгдээхэй юу хийх ёстойг чи эцсийн мөчид хэлээд өгчихлөө.

Магадгүй би хэзээ нэгэн цагт яг л түүн шиг иймэрхүү үг хэлээд явж байх ч юм билүү. Эргэж ирэхийг минь хүлээх тэнхэл нь өдрөөс өдөрт лааны тос шиг хайлан барагдаж буй хайртай ээж минь...

Нүдний буланд бэлтгэлийн хувцастай цүнх харагдлаа. Тиймээ, надад яг одоо энэ л хэрэгтэй. Унаанд суулгүйгээр заавал ч үгүй гүйж очоод, сунаж унатлаа бэлтгэл хийвэл дотор минь дэлбэрэх гэж байгаа галт бөмбөг унтрах буй заа. Нүүрээ ч угаалгүй, үсээ ч самналгүй цүнхээ шүүрлээ...

Бурхны шалгалт ЧАНГА ажээ!